A World Confederation For Physical Therapy ( WCPT) na Asemblea do 18 de maio de 1967, define a fisioterapia distinguindo dúas vertentes:
Por unha banda, a vertente relacional ou tamén chamada externa, que permite definir a fisioterapia como “un dos alicerces básicos da terapéutica, dos que dispón a Medicina para curar, previr e readaptar aos pacientes. Estes alicerces están constituídos pola Farmacoloxía, a Cirurxía, a Psicoterapia e a Fisioterapia”.
Por outra banda, unha vertente substancial ou interna, que acepta a definición de fisioterapia como “A arte e a ciencia do tratamento físico, é dicir, o conxunto de técnicas que, mediante a aplicación de axentes físicos, curan, preveñen, recuperan e readaptan aos pacientes susceptibles de recibir tratamento físico”.
Esta definición establece unha visión da fisioterapia como “arte e ciencia do tratamento físico”, incorpóraa como alicerce básico da terapéutica relacionándoa con outras ciencias, e fai especial fincapé no que poderiamos denominar “fins” da fisioterapia: curar, previr, recuperar e readaptar.